Werken voor de elite van de advieswereld is vaak de droom van een leven voor jonge afgestudeerden. Michael, 26 jaar, dacht dat hij de jackpot had gewonnen bij PwC. Ironie van het lot: na wekenlang 80 uur per week te hebben gewerkt aan het ontwerpen van AI die mensen vervangt, werd hij zelf zonder pardon ontslagen.
De mythe van de ‘droombaan’ op de proef gesteld door de realiteit
De ‘hustle culture’ wordt ons vaak verkocht als de enige weg naar succes. Je met hart en ziel inzetten, geen uren tellen, voortdurend je waarde bewijzen… Dat is het dagelijkse leven van duizenden consultants bij de beroemde ‘Big Four’ (Deloitte, EY, KPMG, PwC). Maar voor Michael, een jonge consultant gespecialiseerd in kunstmatige intelligentie, was de ontnuchtering hard. Zijn verhaal, overgenomen door onze collega’s van `Genbeta`, illustreert perfect de wrede paradox van de huidige arbeidsmarkt: je kunt zelf de architect zijn van je eigen veroudering.
Voor Michael was zijn indiensttreding bij PwC het resultaat van een uitmuntende carrière. De deal leek duidelijk: een aantrekkelijk salaris en sociaal prestige in ruil voor volledige beschikbaarheid. Hij werd toegewezen aan de AI-afdeling en deed meer dan alleen PowerPoint-presentaties maken. Zijn taak was veel technischer en, achteraf gezien, bijna profetisch. Hij was verantwoordelijk voor de ontwikkeling van AI-agenten, autonome programma’s die complexe taken kunnen uitvoeren, met name op het gebied van belastingen en regelgeving.
Het tempo was moordend. Michael vertelt dat hij regelmatig 80 uur per week werkte. Om u een idee te geven: dat is het equivalent van twee voltijdbanen samengevat in zeven dagen. Hij werkte zich uit de naad om onhaalbare deadlines te halen, in de overtuiging dat zijn toewijding hem zou beschermen. Hij bouwde tools om vervelende taken te automatiseren, dezelfde taken waarvoor voorheen hele legers junior medewerkers werden aangenomen.
De ironie van automatisering
Daar neemt het verhaal een even cynische als onverwachte wending. Terwijl hij zich uitputte om deze technologieën te perfectioneren die bedoeld waren om het personeelsbestand te “optimaliseren”, viel het doek. Michael werd ontslagen. De reden? Een klassieke reorganisatie, vergemakkelijkt door een onzekere economische context, maar vooral door de toenemende efficiëntie van de tools… die hij hielp implementeren.
Hij werd niet vervangen door een andere, goedkopere werknemer, maar zijn vertrek paste in een algemene trend waarbij AI adviesbureaus in staat stelt om te bezuinigen. Door zichzelf onmisbaar te willen maken door technologische waarde te creëren, heeft hij bijgedragen aan de verzwakking van zijn eigen positie. Het is de moderne versie van de arbeider die de robot installeert die zijn plaats op de assemblagelijn zal innemen, behalve dat hier alles zich afspeelt in gezellige kantoren, achter schermen.
Een harde levensles
Vandaag gebruikt Michael zijn platform, met name op sociale media, om zijn collega’s te waarschuwen. Zijn boodschap is duidelijk: loyaliteit aan een bedrijf loont niet altijd, vooral niet als dat bedrijf alles wil automatiseren. Hij legt uit dat hij op de harde manier heeft geleerd dat “je baan niet je leven is”.
Dit ongeluk werpt een cruciale vraag op voor alle werknemers in de techsector. Als zelfs degenen die AI bouwen niet veilig zijn, wie is dat dan wel? Het geval van Michael bij PwC staat niet op zichzelf; het is een symptoom van een sector in volle verandering, waar menselijke prestaties steeds meer moeten concurreren met algoritmische efficiëntie. Voor Michael is het hoofdstuk afgesloten, maar de les blijft: offer nooit je geestelijke gezondheid op voor een systeem dat je van de ene op de andere dag kan “uitschakelen”.
